Drapacz lekarski Cnicus benedictus L.
Jednoroczna roślina uprawna. Osiąga 20—40 cm wysokości. Wyprostowana, pięciokanciasta łodyga drapacza jest w dole lekko owłosiona, a w górze wielokrotnie rozgałęziona, pokryta długimi, wełnistymi włoskami. Liście są bladozielone, pierzastowrębne, na brzegach kolczaste, lepkie z obu stron, pokryte krótkimi włoskami. Żółtawe kwiaty zebrane są w koszyczki na szczycie odgałęzień łodygi. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Surowcem zielarskim jest ziele drapacza (Herba Cnici benedicti lub Herba Cardui benedicti).
Ziele zbiera się w okresie kwitnienia rośliny. Zdrewniałe części łodygi należy usunąć, a liście i kwiatostany suszyć w suchym i przewiewnym miejscu z dala od słońca.Ziele drapacza zawiera związki goryczowe (knicynę, knicynolid, benedyktynę), substancję antybiotyczną (dodekadienoteraina), ślady olejku eterycznego poliacetylen, flawonoidy, sole wapnia, magnezu, potasu, garbniki oraz żywicę.
Ziele drapacza działa pobudzająco na apetyt ze względu na dużą ilość gorzkich substancji. Zwiększa wydzielanie soku żołądkowego. Zmniejsza fermentację w jelitach. Polecane jest dla dzieci i osób starszych oraz rekonwalescentów, ponieważ pozwala uzupełnić niedobór mikroelementów w organizmie. Ziele drapacza ogranicza rozmnażanie wielu gatunków bakterii (działa jak antybiotyki) oraz niektórych wirusów. Wykazuje własności moczopędne. Stosowane jest w leczeniu skazy limfatycznej, która ma podłoże gruźlicze oraz innych schorzeń skóry.
Napar: 4—6 g sproszkowanego ziela zalać 0,5 szklanki wrzątku i pozostawić pod przykryciem na 5—10 min. Pić 2—3 razy dziennie między posiłkami. Napar można używać do przemywań i kompresów.