Grusza pospolita – Pyrus communis
Drzewo do 15- 20 m wysokości, rzadziej krzew, w dzisiejszych sadach coraz popularniejsze są drzewka niskopienne. Młode gałązki gładkie, tylko u „dziczek" — cierniste. Liście koliste lub owalne, zaostrzone na końcu, drobno piłkowane, skórzaste, połyskujące, czerniejące przy suszeniu, ogonki równe długości liścia. Duże białe kwiaty zebrane w podbaldachy pojawiają się na początku maja. Owoc dość duży, zielony, soczysty. W miąższu liczne komórki kamienne. Występuje w lasach liściastych, niekiedy w borach mieszanych, na przydrożach i miedzach.
Uprawiana grusza domowa (Pyrus domestica) pochodzi od gruszy dzikiej skrzyżowanej z gruszą wierzbolistną, oliwnikową i śnieżną.
Surowiec leczniczy stanowi liść (Folium Pyri communis) i owoce (Fructus Pyri communis). Liście zawierają glikozydy fenolowe i garbniki, owoce – pektyny, cukry, kwasy organiczne, garbniki, witaminy B1, B2, B6, E, K, PP, prowitaminę A i związki mineralne.
W medycynie ludowej gruszki stosuje się w leczeniu dolegliwości żołądkowych, odwar z owoców jest środkiem przeciwgorączkowym, natomiast sok — moczopędnym.
Z suszonych dzikich gruszek można robić kompoty, świeżę, upieczone i zaprawione octem są dobrym dodatkiem do mięs pieczonych. Często używa się „dziczek" jako wartościowej karmy dla trzody chlewnej. Twarde i zwięzłe drewno znajduje szerokie zastosowanie w meblarstwie i snycerstwie, nadaje się bowiem do toczenia i polerowania. Wyrabia się z niego, min.: ekierki 1 linijki, a także instrumenty muzyczne – flety. Z kory gruszy uzyskuje się brunatny barwnik.
