Nawłoć pospolita – Solidago virga – aurea L. (polska mimoza, złota dziewica, złota rózga, złotnik, włoć, prosiana włoć, głowienki czerwone, urasz).
Bylina z kłączem ukośnym o wielu korzeniach. W pierwszym roku życia wyrastają z kłącza tylko różyczki liści. Łodyga wysokości do 1 m, zwykle pojedyncza, czerwonawo nabiegła, pojawia się w drugim roku życia. Liście w różyczce eliptyczno-jajowate, piłkowane, długości do 15 cm, na długości do 15 cm, na długich oskrzydlonych ogonkach; liście łodygowate zmniejszają się ku górze, górne są siedzące, lancetowate, ostre. Kwiaty złotożółte zebrane w koszyczki.
Występuje w suchych lasach i borach sosnowych i mieszanych, w zaroślach, na zboczach, wrzosowiskach, zrębach i przy drogach.
Surowcem zielarskim jest ziele nawłoci pospolitej (Herba Solidaginis). Ziele zbiera się w początkach kwitnienia roślin. Ścina się górne części pędów, ulistnione i ukwiecone. Suszyć należy szybko w przewiewnym miejscu w temp. do 40 st. C. Dobrze wysuszony surowiec powinien składać się z ulistnionych pędów z kwiatami, częściowo w pączkach.
Ziele zawiera olejek eteryczny, flawonoidy (rutyna), garbniki, śluz, żywicę, kwasy organiczne (octowy, salicylowy) i saponiny.
Działa przeciwzapalnie, ściągająco, przeciwgośćcowo i moczopędnie. Napary z surowca podaje się w przypadkach zapalenia pęcherza moczowego w celu złagodzenia przykrych objawów bolesnego oddawania moczu, a także przy kolce nerkowej i innych schorzeniach nerek. Ponadto nawłoć stosowana jest w nieżytach przewodu pokarmowego, nadmiernej fermentacji jelitowej, drobnych krwawieniach z przewodu pokarmowego oraz biegunkach (zwłaszcza u dzieci). Zewnętrznie używana jest do okładów na rany, wykwity skórne, wrzody oraz do płukania jamy ustnej i gardła.
Jest to roślina miododajna.
